دانشنامه اسلامی
آقامیرزا محمّدحسن نجفی بن میرزا محمّدعلی بن میرزا محمّدباقر هزارجریبی مازندرانی نجفی، از علمای بزرگ اصفهان در عصر قاجاریّه، عالم فاضل متقّی و مجتهد محقّق مدقّق. در حدود سال ۱۲۳۷ق متولّد شده و پدرش از فحول علمای عصر و مادرش دختر مفسّر عالی قدر میرزا محمّدباقر نواب لاهیجی است. در اصفهان نزد میرسیّدحسن مدرس و در عتبات عالیات نزد آقاسیّدابراهیم قزوینی (صاحب ضوابط)، شیخ مرتضی انصاری، میرزا حسن شیرازی و به اصفهان آمد و به تدریس و رفع مرافعات و خصومات و تحقیق و تالیف مشغول شد. مرحوم میرزای شیرازی اعتماد تامّی به او داشته و اهل اصفهان هر وقت از ایشان سؤال می کردند که به چه کسی رجوع کنند؟ می فرمودند به میرزا محمّدحسن نجفی و جمعی از خواص از ایشان تقلید می کردند. و ایشان امام جماعت مسجد ذوالفقار بودند و عمر گرامی را صرف تحصیل و تدریس و تالیف و تصنیف و جواب استفتائات می فرمودند.
شاگردان
[اگرچه تعداد شاگردان او زیاد نیست اما اغلب آنان مجتهد و صاحب فتوا شدند. از جمله شاگردان او آخوند ملّاعبدالکریم گزی، جهانگیرخان قشقائی، میرزا حسن خان جابری انصاری، سیّدمحمّدباقر درچه ای و سیّدابوالقاسم دهکردی قابل ذکر می باشند.
شخصیت فردی
در قضاوت اهل مداهنه نبود و بر حق استوار بود. ظلّ السّلطان حاکم اصفهان ۳۰ سال خواست او را رام نماید و نتوانست. در زهد و عبادت و قناعت حاجی کلباسی و در فطانت و هوش حاجی آباده ای عصر خویش بود.]
وفات
...
