عشق عفیف. [ ع ِ ق ِ ع َ ] ( ترکیب وصفی ، اِمرکب ) ( اصطلاح فلسفه ) عشقی است که سرچشمه آن حس زیبایی مطلق باشد مِن حیث الذات ، و آن اعلی درجه عشق انسان است. در مقابل عشق وضیع. ( از فرهنگ علوم عقلی ).
فرهنگ فارسی
در اصطلاح فلاسفه عشقی است که سرچشمه آن حس زیبایی مطلق باشد من حیث الذات و آن اعلی درجه عشق انسان است در مقابل عشق وضیع
