رخت برداشتن. [ رَ ب َ ت َ ] ( مص مرکب ) جمع کردن اسباب و اثاث. برداشتن لباس و وسایل : برخاستم و به مدرسه شدم تا رختهابردارم و پیش شیخ آیم. ( اسرارالتوحید ص 99 ). او را همچنان خفته بگذاریم و رخت برداریم. ( گلستان ). رخت برداشتند و جوان را خفته بگذاشتند. ( گلستان ). || کوچ کردن و رحلت نمودن. ( ناظم الاطباء ). رفتن. - رخت از ( ز ) جایی برداشتن ؛ ترک آنجا گفتن : ز منزل دلت این خوب و پرهنرسفری بدان که روزی ناگاه رخت بردارد.ناصرخسرو.بر تن هرکه رفت پیکانش رخت برداشت از تنش جانش.نظامی.تماشاروان باغ بگذاشته مغان از چمن رخت برداشته.نظامی.آهی زد و راه کوه برداشت رخت خود از آن گروه برداشت.نظامی.ترک سودای خام کن خسرو که وفا رخت از این جهان برداشت.امیرخسرو دهلوی.
