لغت نامه دهخدا ( خوش آوائی ) خوش آوائی. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( حامص مرکب ) خوش صدائی. خوش آوازی : کوه دانش را چو داود از نفس منطق الطیر از خوش آوائی فرست.خاقانی.
