خور پرست

لغت نامه دهخدا

خورپرست. [ خوَرْ / خُرْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) پرستنده خورشید. عابدالشمس. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
فرویاختی سوی خورشید دست
سر خویش چون مردم خورپرست.اسدی.|| حربا. خورپا. آفتاب پرست. || گل آفتاب گردان. ( ناظم الاطباء ).