معنی حسین موصلی

لغت نامه دهخدا

حسین موصلی. [ ح ُ س َ ن ِ ص ِ ] ( اِخ ) ابن نصربن محمد یا احمدبن حسین بن قاسم بن خمیس بن عامر موصلی جهنی کعبی مکنی به ابوعبداﷲ و ملقب به تاج الاسلام و مجدالدین و مشهور به قاضی بن خمیس شافعی از اکابر علمای شافعی است که علم حدیث را در مولد خود موصل و فقه و اصول و بعضی علوم دیگر را در بغداد از امام غزالی و بعض دیگر از اکابر وقت گرفت و بقضاء رحبه مالک منصوب گردید. وی در اواخر عمر در موصل مقیم گردید و در ربیع اول یا ربیع ثانی به سال 552 هَ. ق. وفات یافت. تألیفاتی دارد و از آن جمله است. 1- اخبارالمنامات. 2-تحریم الغیبة. 3- مناقب الابرار. 4- منهج التوحید یامنهج المرید فی التوحید. ( کشف الظنون ) ( نامه دانشوران ج 1 ص 218 ) ( طبقات الشافعیه ) ( قاموس الاعلام ج 1 ص 623 ) ( ریحانة الادب ج 5 ص 333 ) ( هدیة العارفین ج 1 ص 313 ).
حسین موصلی. [ ح ُ س َ ن ِ ص ِ ] ( اِخ ) ابن مبارک بن یوسف موصلی فقیه اصولی. متوفی در جمادی الاَّخرة سال 742 هَ. ق. 1341/ م. او راست : «الفتاوی النبویة». ( معجم المؤلفین از ایضاح المکنون ) ( هدیة العارفین ج 1 ص 315 ).
حسین موصلی. [ ح ُ س َ ص ِ ] ( اِخ ) رجوع به حسین دهن الخصاء شود.