لغت نامه دهخدا بپا ایستادن. [ ب ِ دَ ] ( مص مرکب ) برخاستن. ( آنندراج ). به خود برخاستن. || پا گرفتن. || قائم و استوار شدن : چو شیخ شهر ترا دید در نماز افتاددمی اگرچه بپا ایستاد باز افتاد.غنی.
