دانشنامه اسلامی
وی در سال 561ق، در شهر بردسیر از توابع کرمان زاده شد و طی سفرهایی به حجاز و عراق و شام، با مشایخ بزرگ صوفیه آشنا گردید.
او در جوانی به بغداد رفت و در آنجا تحصیل کرد و سپس به حلقه مریدان شیخ شمس الدین سجاسی پیوست و از او خرقه گرفت. سجاسی، مراد و استاد شمس تبریزی نیز بود. اوحد الدین، از بغداد به ترکیه رفت و در آنجا مریدان بسیار یافت. وی به سفرهای بی شمار رفت و با عرفای زیادی صحبت داشت.
در سال 632ق، به بغداد بازگشت و در آن هنگام، شیخ شهاب الدین سهروردی که شیخ الشیوخ بغداد بود، درگذشت و اوحد الدین بر جنازه او نماز گزارد. خلیفه عباسی، المستنصر او را به مقام شیخ الشیوخی گماشت و به رباط مرزبانیه روانه ساخت. اوحد الدین کرمانی، روز دوشنبه سوم شعبان 635ق، درگذشت و او را در محله شونیزیه بغداد به خاک سپردند.
اوحد الدین کرمانی، یکی از شاعران رباعی گوی ایرانی است و تخلص وی، «اوحد» می باشد. تعدادی از رباعیات او، در زمره زیباترین رباعیات فارسی جای دارد. این رباعیات را مریدان شیخ می نوشته اند و در حال حاضر، چند مجموعه مستقل از رباعیات او که توسط مریدان شیخ فراهم آمده، موجود است. سنت شفاهی در نقل اشعار صوفیان، باعث شده که تعدادی از این رباعیات، با رباعیات دیگر شاعران از جمله خیام، مولوی، باباافضل کاشی، عطار و دیگران در هم بیامیزد و اصطلاحاً جزو رباعیات سرگردان قرار گیرد.
در پاره ای از منابع، «مثنوی مصباح الارواح» را به اوحد الدین منسوب ساخته اند که بدیع الزمان فروزانفر با دلایل متقن، ابطال این انتساب را باز نموده است. این مثنوی، از شاعری است به نام شمس الدین محمد بردسیری که هم دوره و همشهری اوحد الدین بوده است.
