دانشنامه آزاد فارسی
فقیه امامی. پس از استادش سید محمدحسن شیرازی، مدتی کوتاه مرجع تقلید امامیه بود، اما به امور مرجعیت چندان نمی پرداخت و بیشتر در کار مطالعه، تألیف و تدریس بود. دیری نپایید که به سبب ابتلا به بیماری سل و فراموشی از مرجعیت کناره گرفت. برخی او را اعلم می دانستند. حاشیه بر نجاة العباد شیرازی رسالۀ عملیۀ اوست. شیخ انصاری و میرزاحسن تهرانی از استادان او بوده اند. مصباح الفقیه، حاشیه بر رسائل و مکاسب، هردو اثر شیخ انصاری، حاشیۀ ناتمام بر ریاض المسائل سیدعلی طباطبایی و تقریرات از آثار اوست. مجلس درس آقا رضا همدانی معروف بود. عبدالحسین تستری، حسین مغنیه، شیخ آقا بزرگ طهرانی و آقا حسین قمی از شاگردان او بودند. وی در اصالت کتاب فقه الرضا (ع) تردید داشت، و ملاک حجیت خبر را اطمینان به صدور آن می دانست. با آن که به حُجّیتِ شهرت عقیده نداشت، خلاف مشهور فتوا نمی داد.
