دانشنامه اسلامی
از تیره بنی الاعرج، ساربان پیامبر.
ابن سعد، نامش را میمون بن سنباذ و اسلع را لقب او می داند. وی ساربان پیامبر صلی الله علیه و آله و از خادمان او بود. آیه تیمم درباره او نازل شده و تنها روایت منقول از او، درباره چگونگی تیمم است. ابن حبان نیز در کتاب الثقات از او نام برده است.
بنا به روایتی از خود وی در یکی از سفرها که ساربان پیامبر صلی الله علیه و آله بود، شب هنگام محتلم شد و به سبب سرما از بیم بیماری و مرگ، غسل نکرد و چون نمی خواست در آن حال شتر پیامبر را هدایت کند، این امر را به مردی از انصار واگذاشت و خود پس از گرم کردن آب و غسل کردن به پیامبر و یارانش پیوست.
وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله علت تأخیرش را جویا شد، ماجرا را شرح داد، آنگاه آیه 43 سوره نساء/4 نازل شد: «... وَإِن کُنتُم مَّرْضَی أَوْ عَلَی سَفَرٍ أَوْ جَاء أَحَدٌ مِّنکُم مِّن الْغَآئِطِ أَوْ لاَمَسْتُمُ النِّسَاء فَلَمْ تَجِدُواْ مَاء فَتَیَمَّمُواْ صَعِیدًا طَیِّبًا فَامْسَحُواْ بِوُجُوهِکُمْ وَأَیْدِیکُمْ إِنَّ اللّهَ کَانَ عَفُوًّا غَفُورًا» بر اساس این آیه، از مؤمنان خواسته شد در صورت نیاز به غُسل چنانچه بیمار یا مسافر بودند یا آب کافی نداشتند تیمم کنند.
بنابر روایت دیگری از خود او پیامبر فرمان حرکت داد و او مشکل خود را مطرح کرد، آنگاه آیه پیشین نازل شد و پیامبر، روش تیمم را به او آموخت و پس از آن که به آب دست یافتند، از او خواست غسل کند.
مهران اسماعیلی، دائرة المعارف قرآن کریم، جلد 3، صفحه 260.
