دانشنامه اسلامی
(1335-1282/1271 ش)، شاعر، متخلص به صابر. در همدان به دنیا آمد. در کودکی پدرش را از دست داد. وی علوم قدیمه را در مکتب های آن زمان فراگرفت.
از همان اوان کودکی بر اثر مطالعه ی «دیوان» حافظ، ذوق سرودن شعر در وی پدیدار گشت. او در آغاز شاعری به سرودن مراثی و مدایح ائمه اطهار علیهم السلام پرداخت. آنگاه به انجمن ادبی همدان که ریاست آن را غمام همدانی به عهده داشت، راه یافت.
صابر به تهران و مشهد مسافرت کرد و در آنجا با شاعران و ادیبان آن سامان آشنا شد. وی در سرودن انواع شعر مهارت داشت، اما هنر او غزلسرایی بود و در این راه زحمت بسیار کشید و استاد شد. در تهران وفات یافت. وی دارای «دیوان» شعری است که با مقدمه ی استاد غلامرضا کیوان سمیعی به چاپ رسیده است. حاج شیخ آقا بزرگ تهرانی در «الذریعه» نام صابر همدانی را سید احمد ذکر کرده است.
