دانشنامه اسلامی
وی کتاب را در رمضان 1418، مطابق با زمستان 1376 نوشته است.
کتاب، دارای مقدمه و محتوای مطالب در چهار فصل است. نویسنده در این اثر از بیست ویک منبع فارسی و عربی از منابع اهل سنت و شیعه بهره برده است که برخی از آنها از این قرارند: «أضواء علی السنة المحمدیة»، محمد ابوریه؛ «شواهد التنزیل»، حاکم حسکانی؛ «البرهان فی علوم القرآن»، بدرالدین زرکشی؛ «الکشاف»، زمخشری؛ «الإتقان فی علوم القرآن»؛ جلال الدین سیوطی؛ «المیزان فی تفسیر القرآن»، سید محمدحسین طباطبایی؛ «مجمع البیان»، امین الاسلام طبرسی؛ «یکصد و پنجاه صحابی ساختگی»، سید مرتضی عسکری؛ «التفسیر الکبیر»، فخر رازی؛ «أسباب النزول»، واحدی نیشابوری و....
فصل اول کتاب به بحث از جایگاه شأن نزول می پردازد. نویسنده در این فصل از مفهوم سبب یا شأن نزول، اهمیت شناخت سبب نزول، آثاری که در این باره نوشته شده است و... صحبت می کند؛ «سبب از ریشه سبّ ، جمع آن اسباب، در لغت دارای معانی و کاربردهای گوناگونی همچون، ریسمان، وسیله، دستاویز، باعث و انگیزه و هر امری که موجب رسیدن به هدف گردد، می باشد».
این واژه در قرآن به معانی وسیله و ابزار، دستاویز، پیوند و خویشاوندی و راه ها و درها به کار رفته است. «کلمه شأن به معنی کار، امر، طلب، حال و موقعیت و مناسبت است».
نویسنده می پرسد: «با توجه به آنکه کارهای خدا تحت تأثیر مخلوقات و پدیده های عالم نیست، چگونه می توان نزول پاره ای از آیات الهی قرآن را به حوادث و جریانات جامعه عصر نزول وحی نسبت داد و حوادث آن دوران را اسباب نزول آیات قرآن دانست»؟. وی سپس به آن پاسخ می دهد. او در باب اهمیت شناخت شأن نزول می نویسد: «استفهام در لسان عرب دارای معانی و کاربردهای گوناگونی همچون استفهام حقیقی و مجازی است. تعیین یکی از آنها مثل «پرسش حقیقی» یا «انکاری» و «تقریری» و جز آن، در آیات قرآن مستلزم آگاهی از قرائن حالی و مقالی و یا نشانه های دیگر است. اطلاع بر اسباب نزول است که می تواند ما را در رسیدن به چنین هدفی یاری رساند».
