پونتوس

لغت نامه دهخدا

پونتوس. ( اِخ ) ( کشور ) نام قدیم ناحیتی در ساحل غربی دریای سیاه. ( یشتها ج 1 ص 393 و 409 ).

فرهنگ فارسی

ناحیهای در آسیای صغیرکه داریوش اول آنرا متصرف شد و آن بعدها ضمیمه ممالک اسکندرگردید . مهرداد کبیر آنرا مستقل کرد و حکومتی در آنجا تشکیل داد.

دانشنامه عمومی

پونتوس (اسطوره). پونتوس ( به یونانی: Πόντος Pontos ) یکی از ایزدان نخستین در اساطیر یونانی است، نام او به معنی دریاست. او پسر گایا، مادر زمین است. هزیود شاعر یونانی نوشته است که مادر پونتوس بدون جفت گیری او را آبستن شد. او و گایا صاحب باستانی ترین ایزدان دریا از جمله نرئوس، فورسیس، تاماس، اروبیا و ستو شدند.

دانشنامه آزاد فارسی

پونْتوس (Pontus)
مملکت قدیم در شمال شرقی آسیای صغیر، کنار دریای سیاه، از حدود ۳۰۰ تا ۶۵پ م. بزرگ ترین فرمانروای آن مهرداد ششم، ملقب به اِئوپاتور، مغلوب پومپیوس، سردار رومی، شد.