دانشنامه اسلامی
نویسنده همان ساختار نهج البلاغه را لحاظ کرده است و به ترتیب خطبه ها، نامه ها و حکمت ها روات و محدثین را در پانوشت صفحات ذکر و در آخر نیز آدرس آن را آورده است. مجلد اول مشتمل بر خطبه ها، نامه ها و حکمت ها تا حکمت 81 و مجلد دوم نیز مشتمل بر باقی حکمت هاست.
یکی از ویژگی های مهم منابع روائی دانشمندان شیعه، نقل سلسله روات و محدثین، همراه روایات وارد شده از طرف رسول گرامی اسلام(ص) و امامان معصوم(ع) می باشد. شناسایی راویان و ناقلان یک حدیث، از عصر ظهور آن تا زمان ما، جایگاه ارزشی حدیثی را به خوبی روشن می سازد و در طبقه بندی روایت و ارزیابی و بررسی ارزش وجودی آن را یاری می دهد.
علت اینکه یک حدیث طرد می شود یا ملاک عمل قرار می گیرد، با عنوان «صحیح» و «موثق» و «حسن» در جهت استنباط احکم الهی قرار داده می شود، تا حدود زیادی به سلسله روات و شناخت راویان احادیث ارتباط دارد. از این رو محدثان بزرگ شیعه همواره در منابع روائی خود ضمن جمع آوری و ثبت و تبویب روایات بدست آمده، روات و محدثین آن را نیز دقیقاً می آورند تا فاصله زمانی نقل حدیث، از زمان صدور تا عصر ما قابل شناسایی و بررسی گردد.
اما هزاران افسوس که سید رضی(ره) در آن روزگاران سبز تشیع که از هزاران منبع ارزشمند تحقیقاتی «بیت الحکمه» برخوردار بود، سلسله روات و محدثین را در کنار خطبه ها و نامه ها و حکمت ها ثبت نفرمود و نهج البلاغه را به گونه ای «مرسل» نقل کرد. نقل نهج البلاغه بدون آوردن سلسله روات و محدثین، باعث شد تا در محافل فقهی فقهاء بزرگوار شیعه راه نیابد، و در انزوا بماند و با عنوان «مرسله سید رضی» جزو روایاتی قرار بگیرد که از نظر کاربردی نقشی در صدور فتوا، اجتهاد و استنباط احکام الهی نداشته باشد.
