دانشنامه اسلامی
عمر بن خطاب به اجماع تمام عالمان شیعه و سنی در روز بیعت رضوان از جمله افرادی بود که با رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) بیعت کردند. همان کسانی که الله تعالی درباره آن ها می فرماید: «لَقَدْ رَضِیَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِینَ اِذْ یُبَایِعُونَکَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِی قُلُوبِهِمْ فَاَنزَلَ السَّکِینَةَ عَلَیْهِمْ وَاَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِیبًا،
فتح/سوره۴۸، آیه۱۸.
تردیدی نیست که خداوند از بیعت کنندگان در حدیبیه، رضایت خود را اعلام کرده و خلیفه دوم نیز در این بیعت حضور داشته است، اما اهل سنت اگر بخواهند با استفاده از این قضیه، اعمالی را که خلیفه دوم پس از صلح حدیبیه انجام داده، انکار و یا توجیه نمایند، باید دو مساله را ثابت کنند:۱. رضایت خداوند از بیعت کنندگان، همیشگی است و احیاناً رفتارهای ناپسندی که ممکن است از آن ها در آینده سر بزند، هیچ تاثیری در این رضایت ندارد.۲. رضایت خداوند شامل تمام بیعت کنندگان می شود و حتی کسانی را که در حال بیعت، ایمان واقعی نداشته اند و جزء مشککین و یا حتی منافقین (همچون عبدالله بن ابی) بوده اند، نیز شامل می شود.در این مقاله سعی می کنیم که این دو مساله را بررسی کنیم.
← عدم شمول رضایت خدا از همه بیعت کنندگان
۱. ↑ فتح/سوره۴۸، آیه۱۸.
...
