لغت نامه دهخدا
مررن علی شراف فذات رجل
و نکبن الذرانح بالیمین.( معجم البلدان ).و ابن الأثیر در المرصع ذات رجل این شعر را گوید به دیار کلب در شام است. || و نیز جایگاهی است به زمین بکربن وائل. ( المرصع ). و یاقوت گوید: از ارض بکربن وائل از اسافل حزن. || و نیز محلی نزدیک یمامة. ( المرصع ).
