خوان پایه

لغت نامه دهخدا

خوان پایه. [ خوا / خا ی َ / ی ِ ] ( اِ مرکب ) دستار خوان را گویند. ( برهان قاطع ). || سفره دراز. ( ناظم الاطباء ). سفره. || زلة. نواله :
پشت دست از ستم چرخ بدندان خوردم
که ز خوان پایه غم قوت دگر می نرسد.خاقانی.عیسی از چرخ فرودآید و ادریس ز خلد
کاین دو را زله ز خوان پایه ٔطه بینند.خاقانی.پیش خوانپایه سلیمانی
سخن سور گرم تازه فرست.خاقانی.رجوع به خوان شود.

فرهنگ عمید

۱. سفره.
۲. میز غذاخوری.
۳. دستار خوان، دستمال سفره.

فرهنگ فارسی

( اسم ) دستار خوان دستمال سفره .