بهن

لغت نامه دهخدا

بهن. [ ب َ ] ( ع مص ) شادان و فرحناک شدن. و منه حدیث الانصار ابهنوا منها آخر الدهر؛ ای افرحوا وطیبوا نفساً بصحبتی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

شادان و فرحناک شدن ٠ و منه حدیث الانصار ابهنوا منها آخر الدهر ای افرحوا و طیبوا نفسا بصحبتی ٠

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی بِهِنَّ: به آن زنان
ریشه کلمه:
ب (۲۶۴۹ بار)هن (۲۰۷ بار)