لغت نامه دهخدا
- لفظ جلالة، اسم جلالة ؛ لفظ اﷲ است که در جزوی از اجزای مصحف مجید متواتر پهلوی هم واقع شده و بنا بر تکرار جلالتین گویند. ارباب تفسیر نوشته اند که در اثنای قرائت جلالتین هر دعا که شود درجه قبول یابد. بعضی گویند اسم اعظم همین است. ( آنندراج ).
جلالة. [ ج ُ ل َ ] ( ع ص ) مؤنث جُلال بمعنی بزرگ وبزرگ قدر. || ناقه بزرگ. ( منتهی الارب ).
جلالة. [ ج ُل ْ لا ل َ ] ( ع ص ) مؤنث جُلاّل. ( منتهی الارب ). رجوع به جلال شود.
جلالة. [ج َل ْ لا ل َ ] ( ع ص ) حیوانی که پلیدی انسان خورد. ( ناظم الاطباء ). ماده گاو پلیدی خوار. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و در حدیث است : نُهی عن لحوم الجلالة. ( اقرب الموارد ). نُهی عن لبن الجلالة. ( منتهی الارب ).
