لغت نامه دهخدا
جداة. [ ج َ ] ( اِخ ) موضعی است به بلاد غطفان. ( معجم البلدان ) :
یدیت علی ابن حسحاس بن وهب
باسفل ذی الجداة یدالکریم
قصرت له من الحماء لما
شهدت و غاب عن دار الحمیم
اخبره بان الجرح یشوی
و انک فوق عجلزة جموم.( از معجم البلدان ).
جداة. [ ج ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ جادی. خواهنده عطا. ( از منتهی الارب ).
