لغت نامه دهخدا
باغش. [ غ َ ] ( اِخ ) گمان کنم قریه ای از قرای گرگان بوده است. ( از الانساب سمعانی ج 1 ورق 60 ). از قرای گرگان است. ( معجم البلدان ) ( مرآت البلدان ج 1 ص 161 ).
باغش. [ غ ِ ] ( ص مرکب ) که عیار آن تمام نباشد ( سکه و جز آن ). غشدار. ناسره. باردار. ناک. مقابل بیغش :
زر چون به عیار آید کم بیش نگردد
کم بیش شود زرّی کان باغش و بارست.ناصرخسرو.|| ناپاک. آلوده. و رجوع به غش شود.
