سیاه توسه
دانشنامه عمومی
درختچه ای است خزان کننده و بومی شمال افریقا، اروپا و غرب آسیا از جمله ایران. این گیاه در جنگلهای گیلان و مازندران به ویژه در لاهیجان، نور و کُجور یافت می شود. سیاه توسه را در برخی مناطق برای زینت در باغها می کارند.
بلندی سیاه توسه از ۱ تا حدود ۵. ۵ متر و گاهی بیشتر است. پوست ساقه آن صاف و تیره رنگ است. برگها به شکل بیضیِ کشیده، منفرد و به درازای ۳ تا ۶ سانتی متر هستند. روی برگها به رنگ سبز تیره و پشت آن ها سبز روشن است. گلها کوچک و سفیدرنگ اند و در گل آذین خوشه جای دارند. هر گل آذین ۲ تا ۱۰ گل دارد. گلها از بهار تا تابستان می شکفند و زنبورها را جلب می کنند. میوه سیاه توسه کروی شکل به قطر ۸ میلیمتر و رنگ آن نخست سرخ است و به تدریج سیاه می شود.
سیاه توسه گیاهی زینتی است، سریع رشد می کند و گاهی به شکل پرچین ( دیواره گیاهی ) به دور کشتزارها کاشته می شود.
در پزشکی سنتی، پوست خشک شده ساقه و شاخه های گیاه کاربرد دارویی دارد و مُلَیّنِ است. از زغال چوب آن در باروت سازی استفاده می کنند.
