دانشنامه اسلامی
برخی از فقیهان همچون شیخ محمد حسن نجفی در جواهر الکلام و سید جواد حسینی عاملی در مفتاح الکرامه تصریح کرده اند که ثبوت نسب به وسیلۀ اقرار امری مورد اجماع تمامی علما است و علاوه بر ادلۀ عمومی نفوذ اقرار، روایات صحیحی نیز بر آن دلالت می کند. اقرار به نسب بر دو قسم است: اقرار به نسب فرزندی و اقرار به نسب خویشاوندی.
اقرار به نسب فرزندی
اقرار کسی به اینکه دیگری (خواه پسر یا دختر ) فرزند او است در صورتی که دارای شرایط ذیل باشد معتبر خواهد بود و آن شخص فرزند اقرارکننده شناخته می شود:
← امکان عادی
در صورتی که کسی به رابطۀ خویشاوندی خود با دیگری غیر از رابطۀ پدر و فرزندی اقرار کند، شرایط چهارگانۀ فوق از جمله «تصدیق مقر له» لازم می باشد، مثلا اگر کسی اقرار کند که دیگری پدر یا مادر یا جد یا نوۀ او است و یا برادر ، خواهر ، عمو ، دایی ، عمه یا خالۀ وی می باشد؛ آن شخص نیز باید این رابطۀ خویشاوندی را تصدیق کند.تفاوت اقرار به نسبت فرزندی با اقرار به نسب خویشاوندی آن است که در اولی بر اثر اقرار، تمامی آثار مترتب می گردد و رابطه نسبی به فرزندان ایشان و طبقات دیگر نیز سرایت می کند؛ مثلا با اقرار به فرزندی دیگری ثابت می شود که فرزند وی نوۀ اقرارکننده است و یا فرزند اقرارکننده برادر مقر له و پدر اقرارکننده جد مقر له است و آن دو و همچنین انسابی که از این طریق ثابت می شود از یکدیگر ارث می برند، در حالی که در اقرار به نسب خویشاوندی تنها رابطۀ نسبی میان اقرارکننده و مقر له اثبات می شود و به غیر از ایشان حتی به فرزندانشان سرایت نمی کند.
← اقرار به وارث
...
