لغت نامه دهخدا بیهوده خند. [ دَ / دِ خ َ ] ( نف مرکب ) که بخیره خندد. که خنده نامعقول کند. خیره خند. گزاف خند. ( یادداشت مؤلف ) : خنده هرزه مایه جهل است مرد بیهوده خند نااهل است.سنایی.
