لغت نامه دهخدا
ابن فهد. [ اِ ن ُف َ ] ( اِخ ) جمال الدین ابوالعباس احمدبن محمدبن فهد اسدی حلی. فقیه شیعی. او در یکی از مدارس حِلّه تدریس میکرد و محقق ثانی علی بن عبدالعالی کرکی و ابن عشره و ابن طی شاگردان اویند. کتب ذیل از اوست : مهذب البارع در فقه. کتاب التحصین فی الاخلاق. عدةالداعی. الدرالنضید. رسالةالمحتاج. وفات در 841 هَ.ق. بوده است.
ابن فهد. [ اِ ن ُ ف َ ] ( اِخ ) عزالدین عبدالعزیزبن فهد مکی هاشمی ، متوفی 921 هَ.ق. اوراست : کتاب غایةالمرام باخبار سلطنة البلدالحرام.
ابن فهد. [ اِ ن ُ ف َ ] ( اِخ ) ابوبکر محمدبن قاسم بن فهد مالکی.
ابن فهد. [ اِ ن ُ ف َ ] ( اِخ ) محمدبن ابراهیم بن فهدبن حکیم الساجی. محدث. از شعبه روایت دارد.
ابن فهد. [ اِ ن ُ ف َ ] ( اِخ ) یحیی بن سعیدبن قیس بن فهد انصاری فهدی. از فقهای مدینه.
ابن فهد. [ اِ ن ُ ف َ ] ( اِخ ) محمدبن عزالدین عبدالعزیزبن فهد مکی هاشمی. متوفی 954هَ.ق. او راست : کتاب السلاح. العده فی فضائل جده.
