عیسو

لغت نامه دهخدا

عیسو. ( اِخ ) ابن اسحاق بن ابراهیم علیه السلام. رجوع به عیصو شود.

فرهنگ فارسی

پسر اسحاق علیه السلام و رفقه و برادر توام یعقوب علیلهالسلام.اولاد عیصو در کوه سعیر ( در مشرق العربه ) سکنی داشتند و بدان لحاظ آن مقاطعه را (ادوم ) گفتند و نسل ویرا ( ادومیان ) نامیدند و ایشان در دنیا قومی زور آور و قوی بودهاند .
ابن اسحاق بن ابراهیم علیه السلام

دانشنامه عمومی

عیسو ( عبری: עֵשָׂו، به معنی «مودار» ) یا عیص، پسر بزرگ اسحاق و ربکا و برادر یعقوب است. او نخست زادگی خود را به آش سرخ فروخت و از آنجا به ادوم ( عبری: אֱדוֹם، به معنی سرخ ) معروف گردید. او به شکار اسب و غزال بسیار علاقه مند بود. بر طبق ادعای تورات: هنگامی که برای شکار رفت تا برگشته غذایی برای پدرش بپزد تا پدرش اسحاق او را برکت دهد، یعقوب آمده و به فریب از اسحاق برکت گرفت.
فرزندان عیسو در کوه سعیر زندگی می کردند و جامه سرخ بر تن می کردند.
عیسو دو همسر حتی و کنعانی به نام های عاداه و باسماس گرفت. باسماس برای عیسو چهار پسر به نام های نحاس، زارح، شماه و مزاه به دنیا اورد و عاداه برای عیسو دو پسر به نام های الیفز و تامان آورد.

دانشنامه آزاد فارسی

عیسو (Esau)
در عهد عتیق، پسر اسحاق و رِفقَه، و برادر همزاد، اما بزرگ تر یعقوب که مو و ریش ژولیده داشت. بنابر عهد عتیق، یعقوب برای این که اسحاق نابینا او را به جای عیسو برکت بدهد، پوست بزغاله ای به تن کرد و به این ترتیب اسحاق را فریفت. پیش از آن عیسو حق اولاد ارشدبودن را هم در ازای «آش ادوم (سرخ)» به یعقوب فروخته بود. عیسو سرسلسلۀ ادومیان شد.