لغت نامه دهخدا
رملی. [ رَ ] ( ص نسبی ) نسبت است به رملة که محله ای است از سرخس. || نسبت است به رملة از شهرهای فلسطین. ( از انساب سمعانی ).
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) ابوالقاسم صاعدبن عمر. محدث بود و بسال 530 هَ. ق. درگذشت. ( از لباب الانساب ).
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) ابوخالد یزیدبن خالدبن یزید موهب. رجوع به ابوخالد یزیدبن خالد شود.
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) احمدبن احمدبن حمزه ، مکنی به ابوالعباس و ملقب به شهاب الدین. از اکابر علمای شافعی در قرن دوازدهم و شاگرد قاضی زکریا بود و از طرف استاد خود برای تدریس و فتوی و اصلاح کتابهای وی اجازه داشت.وی بسال 957 هَ. ق. درگذشت. از تألیفات اوست : 1- حاشیه روض المطالب در فقه شافعی چ مصر. 2- شرح صفوة الزبد در فقه. 3- منظومة الستین در فقه حنفی. 4- فتح الجواد بشرح منظومة ابن العماد المعفوات چ قاهره. ( از ریحانة الادب ج 2 ). و رجوع به معجم المطبوعات شود.
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) احمدبن یحیی بن جلاء. رجوع به احمدبن یحیی بن جلاء شود.
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) خیرالدین بن احمدبن احمدبن نورالدین علی ایوبی فاروقی حنفی. شیخ الاسلام وفقیه نعمانیان بود. در بدایت حال از مولد خود رمله ٔفلسطین به مصر رفت و مدتی در آنجا اقامت گزید و سپس به رمله بازگشت و به سال 1081 هَ. ق. درگذشت. از آثار اوست : الفتاوی الخیریة لنفع البریة در فقه حنفی.( از ریحانة الادب ). و رجوع به معجم المطبوعات شود.
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) محمدبن احمدبن حمزه ، ملقب به شمس الدین بن شهاب الدین الرملی المصری ، معروف به شافعی صغیر. به قول بعضی از علماءاستاد استادان و یکی از اکابر احیأکنندگان سنت بود. وی به سال 919 هَ. ق. متولد شد و فقه و تفسیر و نحو و صرف و معانی و بیان و تاریخ را از پدر خویش آموخت و از تلمذ دیگران بی نیاز گشت و پس از وفات پدر به تدریس پرداخت و منصب افتاء شافعی را بعهده گرفت و بسال 1004 هَ. ق. درگذشت. از آثار اوست : 1- غایةالبیان فی شرح زبدابن رسلان در فقه شافعی. 2- نهایة المحتاج الی شرح المنهاج در فقه شافعی. 3- فتاوی العلامة شمس الدین الرملی در فقه شافعی. ( از معجم المطبوعات ).
رملی. [ رَ ] ( اِخ ) نجم الدین بن خبیرالدین بن احمدبن نورالدین علی ایوبی فاروقی حنفی. از فضلای عهد خود بود و کتاب نزهة النواظر علی الاشباه و النظائر در شرح کتاب اشباه و نظائر ابن نجیم مصری از اوست.( از ریحانة الادب ). و رجوع به معجم المطبوعات شود.
