بی سر و بی سامان

لغت نامه دهخدا

بی سر و بی سامان. [ س َ رُ ] ( ص مرکب ) بی خانمان. دربدر. بی بضاعت :
نفسی سرد برآورد ضعیف از سر درد
گفت بگذار من بی سر و بی سامان را.سعدی.|| پریشان حال و آشفته احوال با زندگی درهم. رجوع به بی سر و سامان شود.

فرهنگ فارسی

بی خانمان ٠ دربدر ٠ بی بضاعت ٠ پریشان حال ٠ آشفته احوال با زندگی درهم٠
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال جذب فال جذب فال تک نیت فال تک نیت فال مکعب فال مکعب فال چای فال چای