( هفت آسمان ) هفت آسمان. [ هََ س ْ / س ِ ] ( اِ مرکب ) عبارت از فلک های قمر، عطارد، زهره ، شمس ، مریخ ، مشتری و زحل است. ( یادداشت مؤلف ) : جهان فیلسوف جهان داندم رصدبند هفت آسمان داندم.نظامی.به پرگار هفت آسمان بلند به فهرست هفت اختر ارجمند.نظامی.از پی لعلی که برآرد ز کان رخنه کند بیضه هفت آسمان.نظامی.سایران در آستانهای دگر غیر این هفت آسمان مشتهر.مولوی.گر ز هفت آسمان گزند آید همه بر عضو دردمند آید.سعدی.شبی چنین درِ هفت آسمان به رحمت باز ز خویشتن نفسی ای پسر به حق پرداز.سعدی.- در هفت آسمان یک ستاره نداشتن ؛ کنایت از تهی دست بودن و بیچارگی است. ( از یادداشتهای مؤلف ).
فرهنگ فارسی
( هفت آسمان ) بابلیان به هفت طبقه آسمان و هفت طبقه زمین معتقد بودند و بدین معنی که برای هر یک از سیارات سبع فلکی و آسمانی قایل بودند . در ادبیات فارسی بجای هفت آسمان هفت گنبد خضرا و هفت صحیفه هفت دخمه خضرا هفت طبق هفت گوی هفت فلک هفت گردون هفت افلاک بسیار آمده است . عبارت از فلک های قمر عطارد زهره شمس مریخ مشتری و زحل است .
دانشنامه آزاد فارسی
هفت آسمان. تذکره ای به فارسی، در شرح احوال ۷۸ تن از شاعران مقلد نظامی گنجوی و آثار آن ها، از مولوی آقا احمدعلی احمد جهانگیرنگری. مؤلف این اثر را در یک اوج، که تعریف ماهیت مثنوی و شرح حال نظامی گنجوی است، هفت آسمان، که هر آسمان مختص یکی از وزن های هفتگانۀ مثنوی است، و یک افق، تنظیم کرده بود، امّا مرگ ناگهانی اش، به وی مجال اتمام آن را نداد و تنها توانست اوج و آسمان اول را، که دربارۀ مثنوی هایی است که بر وزن مخزن الاسرار سروده شده اند، بنویسد. این کتاب در ۱۲۹۰ق با مقدمه ای انگلیسی به چاپ رسیده است (کلکته، ۱۲۹۰ق).
دانشنامه اسلامی
[ویکی شیعه] هفت آسمان. هفت آسمان، واژه ای در قرآن که بر وجود آسمان های هفت گانه دلالت می کند. ادیان دیگر همچون یهود و مسیحیت هم از هفت آسمان سخن گفته اند. این مفهوم هفت بار به صورت صریح در قرآن به کار رفته است و مسلمانان دیدگاه های مختلفی در خصوص مراد قرآن از آن مطرح کرده اند. در روایات از وجود زمین های هفت گانه هم سخن به میان آمده است. برطبق آیات قرآن آفرینش آسمان های هفت گانه به صورت تدریجی و در شش روز روی داده است. مطابق روایتی از امام باقر(ع)، منظور از ملکوت آسمان ها که به گفته قرآن به حضرت ابراهیم نشان داده شده است آسمان ها و زمین های هفت گانه و مخلوقات موجود در آنها است. بنا بر روایات مربوط به معراج پیامبر، وی در واقعه معراج، به آسمان ها صعود کرده و تا آسمان هفتم بالا رفته است. در ادیانی چون یهود و مسیحیت و اسلام از آسمان های هفت گانه سخن به میان آمده است. قرآن هفت بار به صورت صریح و دو بار به کنایه از آسمان های هفت گانه یاد کرده است؛ از جمله در سوره های بقره (آیه ۲۹)، ٰٰٰٰاِسراء (آیه ۴۴)، مؤمنون (آیه ۸۶)، فُصِّلَت (آیه ۱۲)، مُلْک (آیه ۳)، نوح(آیه ۱۵) و طلاق (آیه ۱۲). در سوره مؤمنون آمده است: «قُلْ مَن رَّ بُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَ بُّ الْعَرْ شِ الْعَظِیمِ» (بگو: پروردگار آسمان هاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ کیست؟)
