دانشنامه اسلامی
ایشان در جوانی به بغداد رفت و تحت تربیت عموی خود، شیخ ضیاءالدین ابوالنجیب سهروردی، علوم ظاهر و باطن را فراگرفت و از مریدان وی گشت. در فقه و حدیث، علاوه بر درک حضور ابوالنجیب، به محضر ابوالقاسم بن فضلان و ابوالمظفر جلال الدین هبةالله شبلی و معمر بن فاخر و ابوزرعه مقدسی (متوفی 566ق) و ابوالفتوح طائی (475 - 555ق) و عده ای دیگر از فقها و محدثان نیمه دوم قرن ششم رسیده است. در تصوف به شیخ عبدالقادر گیلانی (متوفی 561ق) و شیخ ابوالسعود بغدادی (متوفی 579ق) و شیخ ابومحمد عبدالله بصری (499 - 582ق) ارادت داشته است. شیخ عبدالقادر در حق سهروردی می گوید: «أنت آخر المشهورین بالعراق». شیخ بزرگوار سعدی (ح 600 - 691 یا 694ق)، افتخار شاگردی سهروردی را داشته است.
سهروردی طبع شعر داشته و اشعار عربی و فارسی را نیکو می سروده است. آثار شعری او گرچه کم است، ولی نشان دهنده آن است که شیخ به دو زبان تسلط کامل داشته و از عهده نوشتن و سرودن به فارسی و عربی به خوبی برمی آمده است.
سهروردی با تألیفات گران قدر خویش و روش علمی در تصوف و تربیت شاگردان ارزنده، طریقه ای بنیان نهاد که به سرعت در بیشتر قلمرو اسلامی نفوذ کرد و رایج گردید و پیروان فراوانی یافت. بهاءالدین زکریای مولتانی که از تربیت یافتگان عالی قدر این طریقت است. علاوه بر پرورش شاگردان نامداری چون فخرالدین عراقی و امیرحسینی هروی (متوفی 718ق) به اشاعه طریقه سهروردیه در هند همت گماشت و پس از او پسرش صدرالدین، وظیفه پدر را بر عهده گرفت. پیروان این مکتب در هند، علاوه بر ریاست امور مذهبی، مدت ها رهبری امرای سلسله های «ترکی» و «پاتان» و «سید» را عهده دار بودند. در دو ایالت بنگاله و بهار، اسناد قدیم و سنگ نبشته های مقابر نشانه زنده رنج و زحمتی است که پیروان و سران این طریقت برای نشر عقاید خود و کسب موفقیت تحمل کرده اند.
در ایران و ترکیه و دیگر قلمرو اسلامی، طرایق زیادی از طریقت سهروردیه منشعب شده است.
پسر سهروردی، محمد بن عمر السهروردی، مؤلف کتاب «زاد المسافر و أدب الحاضر»، در نشر و ادامه این طریقه نقش مؤثری داشته است.
