لغت نامه دهخدا ( خوش آهنگ ) خوش آهنگ. [ خوَش ْ / خُش ْ هََ ] ( ص مرکب ) آنکه در نغمه های آواز تصرفات نیکو و مطبوع کند. ( ناظم الاطباء ). مردمان خوش آواز یا موسیقی دان. ( لغت نامه محلی شوشتر نسخه خطی ). || که بگوش خوش آید. ( یادداشت مؤلف ). گوش نواز.عالم از ناله عشاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرح بخش نوائی دارد.حافظ.
