حاجی زمان

لغت نامه دهخدا

حاجی زمان. [ زَ ]( اِخ ) شاعری از مردم شیراز. وی شغل کفاشی داشت و دکان او مجمع فضلا و ادبای عصر بود. بیت ذیل از اوست :
جام بلور از خم شراب برآمد
ماه فرو رفت و آفتاب برآمد.( از قاموس الاعلام ترکی ).