بیرون جستن

لغت نامه دهخدا

بیرون جستن. [ ج َ ت َ ] ( مص مرکب ) خارج شدن بسرعت. برون جستن. رجوع به برون جستن شود :
بدین کوری اندر نترسی که جانْت
بناگاه ازین بند بیرون جهد.ناصرخسرو.ز بیم چنبر این لاجوردی
همی بیرون جهم هزمان ز چنبر.ناصرخسرو.