دانشنامه اسلامی
و مرحوم محدث اضافه می کند آنچیزیکه بین مردم شهرت یافته دائر بر اینست که این بقعه از احمد بن اسحق می باشد و منظور هم همین احمد که نسبش را ذکر نمودیم می باشد نه احمد بن اسحق اشعری، پس می توان گفت که در بقعه مزبور دو تن مدفونند یکی امامزاده ناصر و دیگری احمد بن اسحق وچون احمد بن اسحق قبلا دفن شده است بقعه بنام او مشهور گردیده شد.
ولی احتمالی که محدث قمی نقل فرمودند غیر واقع است زیرا در جای خود مذکور خواهد افتاد که احمد بن اسحق موسوی در جوار امامزاده حمزه مدفون و دارای بقعه علیحده می باشد که در لوح مزارش هم نام او تصریح و نوشته شده است(2).
این بقعه به احمد بن اسحاق اما مدفون دراین بقعه سید جلیل القدر ناصرالدین علی بن مهدی بن محمد بن حسین بن زید بن محمد بن احمد بن جعفر بن محمد بن عبدالرحمن بن محمد البطحانی ابن قاسم بن حسن بن زید بن امام حسن مجتبی(علیه السلام)است که در اواخر قرن هشتم و اوائل قرن نهم میزیسته و بسیار جلیل و شخصیتی شخیص داشته است.
ولی عقیده مرحوم علامه فیض در نسب این امامزاده چنین است که تعدادی از سلسله اجداد سید ناصرالدین ساقط شده است، و دلیل خود را چنین ابراز می نماید که، در هر قرن کمتراز چهار واسطه نمیتوان قائل شد، علی القاعده در قرن نهم وسائط میان ناصرالدین با امام از سی تن هم افزون بوده است لذا نتیجه میگیرد که از سلسله نسب وی که دوازده پشت نام برده شده وسائطی اسقاط گردیده است.
ولی قول علامه را می توان با تصریح مرحوم محدث قمی در کتاب(منتهی الامال)(3)که او هم از کتاب(عمده الطالب)(4)نقل نموده، خدشه وارد کرد، زیرا در منتهی الآمال آمده که: از کسانیکه منسوب به بطحا بودند ناصرالدین علی بن مهدی بن محمد بن حسین و...را یافتم.
بهرحال قبل از آنکه علت نامگذاری بقعه ناصرالدین را به احمد بن اسحق اشاره کنیم باید گفت که در قم دو احمد بن اسحق زندگی می کرده اند که عبارتند از:
1ـ احمد بن اسحق بن ا براهیم بن موسی بن ابراهیم بن امام موسی کاظم(علیه السلام)که شرح حالش در قسمت زندگانی حمزه بن موسی(علیه السلام)خواهد آمد، چونکه او بفاصله 7 متری آن حضرت مدفون می باشد.
