اتش انداز

لغت نامه دهخدا

( آتش انداز ) آتش انداز. [ ت َ اَ ] ( نف مرکب ) آنکه در جنگها آتش یا نفط بصف دشمن افکند :
بهر سو که دو گرد کین ساز بود
میانْشان یکی آتش انداز بود.اسدی.|| کسی که افروختن تنور نانوایی با اوست.

فرهنگ معین

( آتش انداز ) ( ~. اَ ) (ص فا. ) ۱ - کسی که کارش روشن کردن کورة آجرپزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آن بود. ۲ - در قدیم کسی که به صف دشمن نفت و آتش پرتاب می کرد.

فرهنگ عمید

( آتش انداز ) ۱. کسی که در کورۀ آجرپزی، تون حمام، یا نانوایی مٲمور افروختن آتش است و مواد سوختنی را در کوره می ریزد.
۲. [قدیمی] کسی که در میدان جنگ آتش به طرف دشمن می انداخت.

فرهنگ فارسی

( آتش انداز ) ( اسم ) ۱ - کسی که مامور روشن کردن کور. آجر پزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آنست . ۲ - آنکه بصف دشمن نفت و آتش پرتاب کند .
آنکه در جنگها آتش یا نفط به صف دشمن افکند