دانشنامه اسلامی
ابوالقاسم حسین راغب اصفهانی
ادیب، لغوی، شاعر، مفسر، محدث، متکلم، حکیم و فقیه شافعی/ معتزلی. اهل اصفهان و ساکن بغداد بود. وی را همتا و قرین امام محمد غزالی می دانند. به گفته ی کاتب چلبی، غزالی کتاب «الذریعه» او را از خود جدا نمی کرد و آن را به خاطر نفاستش می ستود. بعضی از علما به استناد این که او از اهل بیت علیهم السلام بسیار روایت کرده و از امیرالمومنین علی بن ابیطالب علیه السلام فقط با عبارت امیرالمومنین علیه السلام تعبیر می کند، او را شیعه خوانده اند ولی فخر رازی در «تاسیس التقدیس» او را از ائمه اهل سنت می شمارد.
صاحب «روضات الجنات» به نقل از «تاریخ اخبار البشر» سال وفات وی را 565 ق ذکر کرده است. از آثار وی: «تحقیق البیان فی تاویل القرآن»؛ «تفسیر القرآن»، معروف به «جامع التفاسیر» یا «جامع التفسیر» که بیضاوی تفسیر خویش را از آن اخذ کرده؛ «الذریعه الی مکارم الشریعه»، در علوم اخلاق و پندهای نیکو؛ «المفردات فی غریب القرآن» یا «مفردات الفاظ القرآن»؛ «افانین البلاغه»؛ «اخلاق الراغب»؛ «رساله فی فوائد القرآن»؛ «المعانی الاکبر»؛ «الایمان والکفر»؛ «تفصیل النشأتین و تحصیل السعادتین»، در معرفت نفس؛ «درة التاویل فی متشابه التنزیل»؛ «محاضرات الادباء و محاورات الشعراء والبلغاء» در نوادر حکم و حکایات که محمدصالح قزوینی آن را با عنوان «النوادر» به فارسی ترجمه کرده است.
