دانشنامه اسلامی
« حصر » -که « قصر » نیز نامیده می شود- تخصیص چیزی به چیز دیگر به طریق مخصوص است؛ به بیان دیگر، «حصر» اثبات حکمی برای موردی معین و نفی آن حکم از موارد دیگر است.
حصر با ادوات و روش های مختلف
این حصر با ادوات و روش های ذیل صورت می پذیرد:۱. حصر نفی و استثنا ؛ خواه نفی به «لا» باشد، خواه به «ما» یا غیر این ها؛ مانند: (... لا اله الا الله..) و (ما قلت لهم الا ما امرتنی به...) . ۲. حصر به «انما» (به کسر همزه ): (قال انما العلم عند الله...) . ۳. حصر به «انما» (به فتح همزه): (قل انما یوحی الی انما الهکم اله واحد...) . ۴. مقدم کردن معمول : (ایاک نعبد وایاک نستعین). ۵. ضمیر فصل : (فالله هو الولی). ۶. عطف به «لا» یا «بل».۷. تقدیم مسندالیه و….
