لغت نامه دهخدا
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) مردی از خوارج پیشوای اباضیه. او بهنگام انتقال دولت از بنی امیه بعباسیان در شمال افریقیه خروج کرد و به سال 148 هَ. ق. محمدبن اشعث از جانب خلیفه عباسی بمحاربه وی شد و ابوقره منهزم گشت و بمغرب اقصی گریخت و باز در سنه 150 طغیان کرد و آنگاه که قیروان را محاصره کرده بود درگذشت. رجوع به ابوقره در قاموس الاعلام شود.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) سعیدبن صدقه. محدث است و حمادبن زید از او روایت کند.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) سلمةبن معاویةبن وهب بن قیس الکندی. محدث است.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) عبدالمجید حمصی. محدث است.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) عبیدبن قیس والد مغیرةبن ابی قره. تابعی است. او از انس و از او یحیی بن سعید روایت کند.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) عسل بن سفیان. محدث است.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) کثیربن شنظیر. محدث است.
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) کلابی. نام یکی از فصحای عرب. ( ابن الندیم ).
ابوقره. [ اَ ق ُرْ رَ ] ( اِخ ) موسی بن طارق الیمانی. از موسی بن عقبه و ابن جریح روایت کند.
