دانشنامه اسلامی
عبدالله بن عبدالاسد بن هلال بن عبدالله، پسرعمه و برادر رضاعی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله.
ابوسلمه از قبیله قریش و تیره بنی مخزوم ، مادرش «برّه» دختر عبدالمطلب بن هاشم (عمه رسول خدا) بود. او پیامبر و حمزه با هم برادر رضاعی بودند؛ زیرا ثویبه کنیز ابولهب آن ها را شیر داده بود. وی را یازدهمین مسلمان دانسته اند.
گفته اند: با گروهی خدمت رسول خدا رسید و پیامبر، اسلام را بر آن ها عرضه و آیاتی از قرآن را بر آنان قرائت کرد و مسلمان شدند. ابوسلمه یکی از هفده نفر قریشی بود که هنگام بعثت، نوشتن می دانست.
او و همسرش ام سلمه که پس از شهادت شوهرش، افتخار همسری پیامبر صلی الله علیه و آله را یافت، از نخستین مسلمانانی بودند که به حبشه مهاجرت کردند. در بازگشت در پناه دایی اش ابوطالب وارد مکه شد. چون از آزار و اذیت مشرکان قریش درامان نماند پس از آن که فهمید گروهی از مردم مدینه ایمان آورده اند، به آن جا هجرت کرد. او را نخستین صحابی دانسته اند که یک سال پیش از بیعت عقبه به مدینه مهاجرت کرد.
در بین راه، مردانی از تیره بنی مغیره همسرش ام سلمه را که از آن قبیله بود و افرادی از بنی عبدالاسد، فرزندش سَلَمه را که در دامان مادر بود از روی تعصب قبیله ای، از او جدا کردند و مانع رفتن آنان با ابوسلمه شدند ولی آنان پس از نزدیک یک سال دوری و تحمل مشکلات، توانستند خود را به مدینه رسانده به ابوسلمه ملحق شوند.
پیامبر صلی الله علیه و آله پس از هجرت، بین او و سعد بن خیثمه عقد اخوّت بست. وی افتخار حضور در جنگ بدر و جانشینی پیامبر در مدینه در غزوه ذی العشیره را داشته است. در جنگ اُحد مجروح و با همان حال در غزوه حمراءالاسد نیز با پیامبر صلی الله علیه و آله همراه شد. پس از یک ماه که زخم بازوی خود را مداوا کرد و به ظاهر بهبود یافت، پیامبر وی را به فرماندهی گروهی صد و پنجاه نفری برگزید و ضمن سفارش به تقوا و خیر به سوی قَطَن (سرزمین بنی اسد) فرستاد.
هنگام بازگشت از این سریّه بر اثر جراحتی که در جنگ اُحد برداشته بود در روزهای پایانی ماه جمادی الثانی چهارم هجری از دنیا رفت و در مدینه دفن شد. گفته شده که هنگام مرگش دعا کرد: خداوند جانشین خوبی برای او در خانواده اش قرار دهد و نیز گفته اند: در واپسین لحظات حیاتش، پیامبر بر بالین وی حاضر شد. برای او دعا کرد و پس از مفارقت روح از بدنش، چشمان او را بر هم نهاد.
