مبصره

لغت نامه دهخدا

( مبصرة ) مبصرة. [ م ُ ص ِ رَ ] ( ع ص ) حجت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || روشن و پیدا و هویدا. ( ناظم الاطباء ). روشن و پیدا و منه قوله تعالی :...و جعلنا آیةالنهار مبصرة . و قوله تعالی... و آتینا ثمودالناقة مبصرة؛ ای آیة واضحة بینه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از محیطالمحیط ) ( ناظم الاطباء ). || بیناکننده. منه قوله تعالی : فلما جأتهم آیاتنامبصرة ؛ ای تجعلهم بصراء. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
مبصرة. [ م َ ص َ رَ ] ( ع اِ ) حجت و حجت واضح و کار بی شبهه. ( ناظم الاطباء ) ( از محیطالمحیط ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) مونث مبصر جمع : مبصرات .
حجت

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی مُبْصِرَةً: روشنگر - نور دهنده - درخشنده - واضح و روشن - آنچه سبب بینایی می شود - بینا کننده (اسم فاعل از مصدر ابصار)
ریشه کلمه:
بصر (۱۴۸ بار)