لغت نامه دهخدا قلعه نشین. [ ق َ ع َ / ع ِ ن ِ ] ( نف مرکب ) ساکن در قلعه. نشیننده در قلعه. || محصور. ( آنندراج ). || طرف بازی شطرنج که به قلعه رفته باشد. رجوع به قلعه رفتن شود.
