لغت نامه دهخدا ( فرحة ) فرحة. [ ف َ / ف ُ ح َ ] ( ع اِمص ) شادمانی و فیریدگی. ( منتهی الارب ). مسرت. ( اقرب الموارد ). || ( اِ ) مژدگانی. ( منتهی الارب ). آنچه بشارت دهنده را دهند. گویند: «لک عندی فرحة اًن بشرتنی ». ( از اقرب الموارد ).فرحة. [ ف َ رِ ح َ ]( ع ص ) مؤنث فَرِح. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
