لغت نامه دهخدا غلطکن. [ غ َ ل َ ک ُ] ( نف مرکب ) غلطکار: مغلاط؛ بسیار غلطگوی و غلطکن. ( منتهی الارب ). آنکه غلط و اشتباه کند و به خطا رود.
