دانشنامه اسلامی
مورّخان و نسب شناسان پیشین، هنگام شمارش فرزندان امام حسین (علیه السلام) ، از رقیه نام نبرده اند.: تنها، عمادالدین طبری و ملاحسین واعظ کاشفی ، از علمای قرن هفتم و دهم ه. ق بدون ذکر نام رقیه، از دخترکی از امام حسین (علیه السلام) یاد می کنند که در خرابه ی شام وفات کرد.
← دیدگاه محمدحسن یزدی
محلّ اقامت حضرت رقیه (سلام الله علیها) و سایر اسیران در شام ، خرابه ای بود که یزید به قصد زیر آوار ماندن و کشتن اهل بیت (علیهم السلام) ، آنان را در آن، جای داده است. شیخ صدوق(ره) می گوید: این بازداشتگاه، زندانی بود که اسیران، در آن، از نظر سرما و گرما آزار می دیدند. به طوری که صورت های شان پوست انداخته بود. در کامل بهایی آمده است: «در میان اسیران، دخترکی بود چهار ساله. شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدر من حسین (علیه السلام) کجاست؟ در این ساعت او را به خواب دیدم. سخت پریشان بود زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست. یزید خفته بود. از خواب بیدار شد و تفحّص کرد. خبر بردند که حال (اوضاع)، چنین است. آن لعین، گفت که: بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین، سر را بیاوردند و در کنار آن دختر چهار ساله نهادند. پرسید: این چیست؟ ملاعین گفتند: سر پدر تو است. آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز جان به حقّ تسلیم کرد.» با اندکی تفاوت. تاریخ وفات حضرت رقیه(سلام الله علیها) را پنجم صفر سال ۶۱ ه. ق ذکر کرده اند.
← سخن گفتن رقیه با سر پدر
زن غسّاله ، مشغول غسل دادن کودک امام حسین (علیه السلام) بود. ولی ناگهان دست از کار کشید. رو به زینب (سلام الله علیها) کرد و گفت: ای بانوی بزرگوار! تو از حال این کودک آگاهی. او بر اثر کدام بیماری از دنیا رفته است؟ زینب (سلام الله علیها) فرمود: چرا چنین سؤالی را می پرسی؟ مگر در بدن او جراحتی دیده می شود؟ گفت: تمام اندام این دختر کبود است. این کبودی، علامت کسالت مخصوصی می باشد. زینب (سلام الله علیها) با چشمان گریان فرمود: ای زن غسّاله! این کودک هیچ گونه مریضی نداشت. این لکّه های کبود و پوست نیلگون، اثر تازیانه ی دشمن است که در راه کوفه و شام به او می زدند.
بی قراری ام کلثوم در شب دفن رقیّه
...
