رباخور

لغت نامه دهخدا

رباخور. [ رِ خوَرْ/ خُرْ ] ( نف مرکب ) رباخوار. رباخواره :
رباخواری مکن این پند بنیوش
که با شیر رباخور کرد خرگوش.نظامی.و رجوع به رباخوار و رباخواره و ربا شود.