خوشخوانی

لغت نامه دهخدا

خوشخوانی. [ خوَش ْ / خُش ْ خوا / خا ] ( حامص مرکب ) خوب خوانی. نیکوخوانی. خوش آوازی. خوش صدائی :
سخندانی و خوشخوانی نمی ورزند در شیراز
بیا حافظ که تا خود را بملک دیگر اندازیم.حافظ.|| عمل خوش خواندن نوشته ها. مقابل خوش نویسی.