لغت نامه دهخدا ( خوبة ) خوبة. [ خ َ ب َ ] ( ع اِمص ) گرسنگی. ( منتهی الارب ). یقال : اصابتنا خوبة || ( ص ، اِ ) زمین باران نارسیده میان دو پاره زمین باران رسیده. || زمین بی علف و گیاه. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
