بکان

لغت نامه دهخدا

بکان. [ ب ُک ْ کا ] ( ع اِ ) ج ِاَبک . ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). رجوع به ابک شود.
بکان. [ ب َ ] ( اِخ ) دهی از دهستان ایزج بخش اردکان شهرستان شیراز. سکنه آن 104 تن. آب از چشمه و قنات. محصول آنجا غلات ، حبوب. شغل اهالی آن زراعت است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7 ).