کینه گه

لغت نامه دهخدا

کینه گه. [ ن َ / ن ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) کینه گاه. میدان جنگ. رزمگاه. عرصه کارزار :
به پیش نیاکانْت بسته کمر
به هر کینه گه با یکی کینه ور.فردوسی.زمانی نکرد او یله جای خویش
بیفشرد بر کینه گه پای خویش.فردوسی.همه نامداران شمشیرزن
بر این کینه گه بر شدیم انجمن.فردوسی.خنک آنکه بر کینه گه کشته شد
نه از ننگ ترکان سرش گشته شد.فردوسی.و رجوع به کینه گاه شود.

فرهنگ فارسی

کینه گاه ٠ میدان جنگ ٠ رزمگاه ٠ عرص. کارزار ٠
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال ابجد فال ابجد فال نوستراداموس فال نوستراداموس فال شمع فال شمع فال اوراکل فال اوراکل