کوره تاب

لغت نامه دهخدا

کوره تاب. [ رَ / رِ ] ( نف مرکب ) تابنده کوره. افروزنده کوره. آتش افروز کوره. آنکه در کوره آتش بیفروزد. آنکه کوره را تافته کند :
کوره تابان کیمیای سپهر
که آگهی بودشان ز ماه و ز مهر.نظامی.و رجوع به ترکیب «کوره تابان کیمیای سپهر» ذیل کوره شود.